Waarom ik 6 november naar Brussel ga voor de nationale manifestatie.

Waarom ik 6 november naar Brussel ga voor de nationale manifestatie.

 

Het zijn harde bezuinigingsmaatregelen die op ons afkomen, zowel van de Vlaamse als van de Federale overheid.

Ik ben geen tegenstander van het principe dat er moet bezuinigd worden. Wellicht hebben we de laatste jaren met ons allen boven onze stand geleefd, mede doordat het beleid dit mogelijk maakte door teveel in het rood te gaan. Om geen hypotheek te leggen op de volgende generaties moet er “welvaart” ingeleverd worden. Dit hoeft echter niet samen te gaan met het inleveren op “welzijn”. Integendeel, er liggen heel wat opportuniteiten in het consu-minderen. De collectieve druk die ontstaan is om mee te zijn met wat als norm wordt beschouwd, kan verlicht worden door de lat een stuk lager te leggen. Een grote last kan hierdoor van vele schouders vallen.

Het ervaren van (keuze-)vrijheid en geluk hoeft – voor wie niet onder of rond de armoedegrens leeft -  niet af te hangen van onze materiële welstand. Gelukkig maar. Mooie plekjes ontdekken in eigen land kan vaak evenveel voldoening geven als een buitenlandse reis maken. Eens vaker de fiets of de trein nemen in plaats van de auto is niet alleen goed voor onze portemonnee en het milieu, maar ook voor onze gezondheid en een gevoel van vrijheid. Wonen op maat en nieuwe vormen van samenleven zullen in de toekomst heel wat mogelijkheden bieden om niet alleen zuiniger, maar ook kwaliteitsvoller te leven.

Zo kunnen we ieder voor zich wel meer voorbeelden vinden waarop het geluksgevoel zich omgekeerd evenredig  verhoudt tot materiële luxe.

Waarom dan het regeringsbeleid niet toejuichen?

Er zijn twee essentiële voorwaarden waaraan dit beleid niet voldoet:

1. De herverdeling moet op een rechtvaardige manier gebeuren, waarin de sterkste schouders de grootste last dragen.
   Alle sociale correcties ten spijt blijft het gevoel overheersen dat veel van de voorgenomen beleidsmaatregelen sociaal onrechtvaardig zijn.
2. Het overlegmodel wordt met de voeten getreden. Maatregelen worden boven de hoofden genomen van organisaties, verenigingen, sectoren (cultuur, onderwijs, sociale sector). Nochtans denk ik dat individuen en organisaties in staat zijn om zelf keuzes te maken en mee na te denken hoe er bezuinigd kan worden zonder in te boeten op kwaliteit.

“Binnen de grenzen zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten”. Het gaat erover welke keuzes gemaakt worden. Andere keuzes dan die nu gemaakt worden, zijn mogelijk.

 Om die reden zal ik op 6 november naar Brussel gaan en daarmee gehoor geven aan de oproep van heel wat organisaties, waaronder “hart boven hard” om onze stem te laten horen. Ik durf niet te denken welk signaal we zouden geven als we daar níet met velen aanwezig zouden zijn. Ik kies voor een manifestatie (buiten de werktijd) en niet voor een staking omdat staken meer en meer de kwalijke reputatie krijgt dat onschuldigen hiervan het slachtoffer worden (maar dit is een louter persoonlijk standpunt, met alle begrip voor andere opvattingen).

Laat je mening horen. Reageer gerust.

 

Luc Tachelet